Televizyonun karşısındaki köşe tamlamasıyla başlayan bu kitapta, başlar başlamaz kendimizi ütopik bir evrene bıraktığımızı anlıyoruz.

Tür olarak hikâye, bir insanın hikâyesidir. Roman ise birden fazla insanın hikâyesini tek olay örgüsünde bütünler.

Senfoni, onun şiirinin en belirgin özelliği. Şiirini hem içerik hem de düşünsel anlamda; yerelden ulusala, ulusaldan evrensele taşımış.

Sen kimsin? Kimin hayatını yaşıyorsun? Kaldır kafanı bak hayatına, yaptıklarına. Gerçekten istediğin hayatı mı yaşıyorsun?

Ben o gece o karanlığın içinde kayboldum. Ben o gece kendimi sonu olmayan karanlıklara teslim ettim.

Nereden geldiğini bilmediği bir konforu vardı Selim’in. Sanırım Selim bir burjuvaydı. Ama Selim'e kalsa ''Ne borcu abi?'' derdi.

İstisnasız her roman, trajedi üzerine kurulur. Her trajedi belli bir görünüme sahiptir. Trajedi, hayatımızın bir parçasıdır.

Annelik... Ah! Kalbin sürekli titremesi ve anne olmadan önce korku nedir bilmeyen bir savaşçının değişimidir.

Metafizik, düşüncenin kendi üzerine dönüşleriyle birlikte içeriğine hapsolmasına dayanır. Metafiziğin döngüsünden yapısöküm ile çıkılabilir.

2024 yılını yavaş yavaş geride bıraktığımız bugünlerde, acaba ruhumuzu yeterince hissedebildik mi? 2025 ne yazık ki gümbür gümbür gelmiyor.

Mucize nedir sorusunun cevaplarını sürekli düşünüp durdum. Etraflıca baktığımda, Mucize’nin birçok açıdan tanımı yapılabilir diyorum.

Sanat, bütün dallarıyla aynı şeyi yapıyor: Kaynağı olan yaşama dönüyor. İnsanlığın hallerini kendine dert ediniyor. Bu çağda,  bu çabayla.

Mucizeler aslında yanı başımızda dersin içine içine ama iliklerine kadar inanarak. Sonra gün gelir o cümle bir derginin adı olur.

Hayatımızda ilkleri hep bir arzu ve coşku ile karşılarken aslında sonlara karşı olan tutumumuz biraz daha kasvet taşır.

Vade dolduğunda vedalaşmak da kıymetli. Ancak biz bilmiyoruz vedalaşmayı. Biz kırmayı, dökmeyi, yakmayı, yıkmayı biliyoruz.

Gece Yarısı Kütüphanesi yaşamınızdan yorulup pişmanlıklar içinde boğulduğunuz zamanları anlatan bir kitaptır.